Sevda türküsünü; aşk namesini, Dertli kavalınla çal garip çoban. O şeyda bülbülün can hanesini, Sarmış dikeniyle gül garip çoban. Eceldi Kanber’i Arzu’dan alan, Tahir’di Zühre’nin yoluna ölen, Mecnun’u dermansız mihnete salan, Bir firak, bir susuz çöl garip çoban. Mevla’m kainatta neler yarattı, Sevgi için nice gönül var etti, Emrah’ı da Okumaya Devam Et
Be hey felek! Senin bana ettiklerin az mıdır? Can özümden sevdiğim yar ağyar imiş bilmedim. Aşıkları mestan eden cilve midir, naz mıdır? aşık olan aşk elinden bizar imiş bilmedim. Susuz çölde gezen Mecnun Leyla’sına meftundu, Aşk oduna yanan Kerem Aslı için mahzundu, Şahsenem uğruna Garip gurbet ele mahkumdu, Onlar gibi Okumaya Devam Et
İncecikten bir kar yağar Tozar Elif Elif diye Deli gönül abdal olmuş Gezer Elif Elif diye Elif’in uğru nakışlı Yavru balaban bakışlı Yayla çiçeği kokuşlu Kokar Elif Elif diye Elif kaşlarını çatar Gamzesi bağrıma batar Ak elleri kalem tutar Yazar Elif Elif diye Evlerinin önü çardak Elif’in elinde bardak Sanki Okumaya Devam Et